کد مطلب:23728 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:246
تعمیق روابط حسنه و معاشرت های اسلامی
بدون تردید، ایجاد روابط سالم و پسندیده در افراد جامعه، موجب اعتماد و اتحاد آنان خواهد بود. گسترش اخلاق اسلامی و فضایل انسانی، محبت، صمیمیت و اعتماد عمومی را در بین افراد رواج می دهد و بدون كمترین مشكلی همبستگی ملی را به وجود می آورد.
قرآن كریم با بهره گیری از شیوه های كارآمد تربیتی در این مسیر كوشیده و پیروان خود را به سوی وحدت حقیقی هدایت می كند.
امانت داری، صله رحم، راستگویی، عیادت از بیماران، كمك به مستمندان، شركت در تشییع جنازه مسلمانان، خودداری از آزار دیگران، رعایت حقوق فردی و اجتماعی سایر مسلمانان، پرهیز از غیبت و بهتان و آبروریزی انسان های دیگر، انفاق، احسان، عفو و گذشت از جمله آموزه های قرآنی در راه ترویج خصایل و صفات والای اخلاقی و انسانی است.
در جامعه ای كه معاشرت صحیح و آداب انسانی در میان اقشار مختلف و لایه های درونی آن نفوذ یافته باشد، وحدت و همبستگی حقیقی محقق خواهد شد.
همه به همدیگر عشق می ورزند و از حقوق یكدیگر محافظت می كنند و همانند اعضای یك پیكر منسجم و هماهنگ زندگی خواهند كرد. اساسا وحدت بر محور ارزشهای والای انسانی مستحكم و قوی بوده و پایدار خواهد ماند، اما همبستگی بر ارزشهای موقتی و ساختگی و غیرالهی ناپایدار و زودگذر است.
قرآن معیار و برتری را تقوا و پارسایی می داند و می فرماید: «ای مردم! ما شما را از مرد و زن آفریدیم و شما را گروهها و قبیله های مختلف قرار دادیم تا یكدیگر را بهتر بشناسید، (اما هیچ كدام از اینان مایه برتری و محور همبستگی واقعی نیست) بلكه گرامی ترین شما نزد خداوند پارساترین شماست.»
اصلاح ذات البین از دیگر شیوه های قرآنی در همین موضوع است. قرآن بیشترین اهمیت را به سالم سازی روابط انسانی می دهد و می فرماید: «مومنان برادر یكدیگرند پس میان برادرانتان صلح و آشتی برقرار كنید.»
براساس این شیوه اگر فضایل اخلاقی در تمام سطوح و لایه های درونی جامعه توسعه پیدا كند فضایی آكنده از انسانیت و اخلاق اسلامی همه جا را فرا می گیرد و یك نوع همبستگی درونی و معنوی میان مردم حاكم می شود.
آنان نه تنها با همدیگر اختلاف ندارند و هر كس راه جداگانه ای را برای خود انتخاب نمی كند، بلكه همه به یكدیگر احترام و شخصیت قائلند پیشنهادها و خواسته های همدیگر را می پذیرند و یاری به همنوع خود را افتخار خود می دانند.
چرا كه تفرقه در روح حیوانی بود نفس واحد روح انسانی بود رشد فضایل موجب می شود مرد و زن و كودك و جوان و پیر و دیگر آحاد جامعه حقوق همدیگر را رعایت كنند و به این ترتیب همه از همدیگر راضی خواهند بود و آزار و ناراحتی برادر دینی اش را تحمل نخواهد كرد.
امام صادق فرمود: مومنان با یكدیگر برادرند و همگی فرزندان یك پدر و مادر هستند و هرگاه به یكی از آنان ناراحتی و مصیبت وارد شود، دیگران در غم او خوابشان نمی برد.
در این فضای الهی خودخواهی ها از میان رفته و به همكاری و همیاری بدل می شود. امیرمومنان علی (علیه السلام) در این زمینه بیشتر توضیح داده و ریشه تفرقه را وجود صفات زشت انسانی و رذائل اخلاقی بیان می كند و در خطبه 113 نهج البلاغه می فرماید: شما برادران دینی یكدیگر چیزی جز پلیدی درون، نیت زشت شما را از هم جدا نساخته و موجب تفرقه نشده است.
نه یكدیگر را یاری می دهید و نه همكاری و خیرخواهی و بخشش و دوستی می كنید در نتیجه تعاون همیاری و نصیحت و بذل و بخشش و دوستی و محبت از میان شما رفته است.
قرآن كریم با بهره گیری از شیوه های كارآمد تربیتی در این مسیر كوشیده و پیروان خود را به سوی وحدت حقیقی هدایت می كند.
امانت داری، صله رحم، راستگویی، عیادت از بیماران، كمك به مستمندان، شركت در تشییع جنازه مسلمانان، خودداری از آزار دیگران، رعایت حقوق فردی و اجتماعی سایر مسلمانان، پرهیز از غیبت و بهتان و آبروریزی انسان های دیگر، انفاق، احسان، عفو و گذشت از جمله آموزه های قرآنی در راه ترویج خصایل و صفات والای اخلاقی و انسانی است.
در جامعه ای كه معاشرت صحیح و آداب انسانی در میان اقشار مختلف و لایه های درونی آن نفوذ یافته باشد، وحدت و همبستگی حقیقی محقق خواهد شد.
همه به همدیگر عشق می ورزند و از حقوق یكدیگر محافظت می كنند و همانند اعضای یك پیكر منسجم و هماهنگ زندگی خواهند كرد. اساسا وحدت بر محور ارزشهای والای انسانی مستحكم و قوی بوده و پایدار خواهد ماند، اما همبستگی بر ارزشهای موقتی و ساختگی و غیرالهی ناپایدار و زودگذر است.
قرآن معیار و برتری را تقوا و پارسایی می داند و می فرماید: «ای مردم! ما شما را از مرد و زن آفریدیم و شما را گروهها و قبیله های مختلف قرار دادیم تا یكدیگر را بهتر بشناسید، (اما هیچ كدام از اینان مایه برتری و محور همبستگی واقعی نیست) بلكه گرامی ترین شما نزد خداوند پارساترین شماست.»
اصلاح ذات البین از دیگر شیوه های قرآنی در همین موضوع است. قرآن بیشترین اهمیت را به سالم سازی روابط انسانی می دهد و می فرماید: «مومنان برادر یكدیگرند پس میان برادرانتان صلح و آشتی برقرار كنید.»
براساس این شیوه اگر فضایل اخلاقی در تمام سطوح و لایه های درونی جامعه توسعه پیدا كند فضایی آكنده از انسانیت و اخلاق اسلامی همه جا را فرا می گیرد و یك نوع همبستگی درونی و معنوی میان مردم حاكم می شود.
آنان نه تنها با همدیگر اختلاف ندارند و هر كس راه جداگانه ای را برای خود انتخاب نمی كند، بلكه همه به یكدیگر احترام و شخصیت قائلند پیشنهادها و خواسته های همدیگر را می پذیرند و یاری به همنوع خود را افتخار خود می دانند.
چرا كه تفرقه در روح حیوانی بود نفس واحد روح انسانی بود رشد فضایل موجب می شود مرد و زن و كودك و جوان و پیر و دیگر آحاد جامعه حقوق همدیگر را رعایت كنند و به این ترتیب همه از همدیگر راضی خواهند بود و آزار و ناراحتی برادر دینی اش را تحمل نخواهد كرد.
امام صادق فرمود: مومنان با یكدیگر برادرند و همگی فرزندان یك پدر و مادر هستند و هرگاه به یكی از آنان ناراحتی و مصیبت وارد شود، دیگران در غم او خوابشان نمی برد.
در این فضای الهی خودخواهی ها از میان رفته و به همكاری و همیاری بدل می شود. امیرمومنان علی (علیه السلام) در این زمینه بیشتر توضیح داده و ریشه تفرقه را وجود صفات زشت انسانی و رذائل اخلاقی بیان می كند و در خطبه 113 نهج البلاغه می فرماید: شما برادران دینی یكدیگر چیزی جز پلیدی درون، نیت زشت شما را از هم جدا نساخته و موجب تفرقه نشده است.
نه یكدیگر را یاری می دهید و نه همكاری و خیرخواهی و بخشش و دوستی می كنید در نتیجه تعاون همیاری و نصیحت و بذل و بخشش و دوستی و محبت از میان شما رفته است.